Søk i nettsamfunnet

Hei, Jeg og et turfølge planlegger å gå Josten 17.mai helga. I den forbindelse tenkte jeg å høre her om noen har nylige oppdateringer på forholdene ved Småttene? Er det snø eller blåis? Er det stabile snøbruer og enkle passasjer? Takker for alle svar!

Jeg trodde aldri jeg skulle få oppleve et vindu med 3 dager sol og silkeføre på Josten. Men slik ble det altså.. Klassisk rute. Inn til Vetledalseter fredag, opp Erdalsbreen og Småttene på lørdag, med kveldbesøk til Brenibba. Over Josten søndag, camp v/Grensevarden, og ned via Suphellenipa og Flatbrehytta på mandag. En meget interessant tur. Alt av innstilling og utstyr må klaffe, ellers blir det fort en sur tur. Det eneste jeg led under var i perioder ømme hæler fra T4. 5 min. i friuft gjorde susen. Her er noen inntrykk fra turen.

Planen var i utgangspunktet å gå josten helga før 1.mai, men værmeldingane gjorde at andré ringde med nokre dagar før avreise og spurde om framskunding var ok. etter å ha teke ein kjapp oversikt over studia, sa eg sjølvsagt ja til det. andré og camilla kom med bil frå oslo, medan eg tok bussen frå trondheim. eg ankom erdal kl 0300 tirsdag morgon, og fekk nokre timar i posen før vi la i veg oppover mot erdalsbreen. men før den tid hadde vi en ekstra frukost på ein støl. sola skein frå skyfri himmel, og livet var godt. med mat i kroppen var det berre å fortsetje oppover dalen. eg er ingen nobelprisvinnar i bæring av tung sekk, men med innlånt bergans alpinist gjekk også dette overraskande bra. før vi bann oss i tau og gjekk på breen, tok vi oss tid til ein nærare titt på enden av brefallet, der det stakk ut i det frosnet vatnet. vakkert! vel oppe første stigning på breen måtte vi ta ein pause, andré følte seg ikkje heilt på topp og ville ha ein liten time på ryggen i teltet. eg og camilla tok på oss vasskoking, og sovna nesten frå heile greia. vi kom oss tilslutt vidare, og slo første leir på toppen av erdalsbreen, der det heiter høgda (?). 1400 høgdemeter kunne vi sjå oss nøgde med. så var det berre å nyte utsikten mot spisse sunnmørsfjell, som bada i raud solnedgang. onsdag var på ingen måte ein dårligare dag enn forgjengaren sin. vel nede i bunnen av småtten måtte skallet av, og vi gjekk opp iført kun ullundertøy (riktignok type lang). svetten sila, og vi slo ny leir då vi kom opp til ståleskaret. her åt vi middag og tok ein lang middagskvil, før vi labba iveg mot kåpa omlag kl 18. det var nesten vindstille, og sola hang framleis halvhøgt på himmelen. føret opp var perfekt, og vi spaserte nærmast opp med isøks som einaste sikring. på toppen vart vi sitjande ein time, og kikka på vakre hurrungfjell, og flotte vestlandsfjell. vel nede igjen tok vi vegen gjennom sjølve vindgryta i ståleskaret, og kom tilbake til teltet osm hadde lagt utan sol lenge. før vi slokna fekk vi unna mykje snøsmelting før morgondagen. torsdag, den store gå-langt-dagen: med det været vi hadde, så hadde ikkje orientering vore noko problem. vi visste heile tida nøyaktig kor på kartet vi var. difor hadde ingen av oss tenkt på at jostedalsbrekartet er i 1:100000... så om morgonen la vi planen, vi ville gå til flatbrehytta, så vi kunne rekke buss frå fjærland dagen etter. halv ti labba vi iveg, med brenibba som første mål. men allereie før vi kom så langt rauk vaieren på andré sin riva 3-binding. uflaks! heldigvis fekk vi fiksa det, og turen kunne fortsetje. etter brenibba skulle vi altså byrje å ete opp dei drøye to mila til flatbrehytta... det er vel ikkje overraskande for dykk å høyre at vi snart lurte på kvifor det tok så lang tid å komme seg frå delmål til delmål? iallfall vart både høgste breakul og ramnane passert. sistnevnte var åstad for middagseting, ca kl 17. la meg få skyte inn at real viltgryte gjer seg best med varmt vatn... vi fortsette utover kvelden, det var trass alt ikkej så langt igjen og vi kom til å være framme før det vart mørkt... eller ikkje?? på supphellebreen kom hovudlyktene fram, mi for anledninga med nesten frosne batteri... i lysa frå desse seig vi nedover breen, langs gamle spor lagt att av tidligare passerande. det var stup mørkt, og vi såg berre kort vei framfor oss. tilslutt kom vi til skaret, og bar skiene nedover dei drøye to hundre høgdemeterane mot hytta. kor er så hytta? vi gjekk sjølvsagt for langt, og måtte gå opp at ca 50 høgdemeter for å finne hytta. dette hadde ikkje vore så lett utan gps. kl 0100 ramla vi ned i vindgryta rundt hytta, og kunne konstatere at vi måtte grave fram døra. vel inne kunne vi frå hytteboka anta at vi var årets første besøkande, og at det framleis var att kola frå ifjor! ein lang dag, 15,5 timar, var over. men det var då merkeleg lang tid å bruke på 25km? sjølv med øydelagt binding? kartet vart teke fram, og kontrollen viste at vi hadde rett... fredag var det berre å feste skia på sekken og trakke seg nedover i råtesnøen. det tok oss omlag 3 timar å komme ned, og eg kunne kjenne små elver i skoa mesteparten av vegen... resten av turen heim gjekk knirkefritt... laurdag snakka eg med andré igjen, som innen den tid hadde kontrollsjekka distansen igjen, og no altså innsett at kartet slettes ikkje var i 1:50000. torsdagsetappen frå ståleskaret til flatbrehytta hadde altså vorte revidert, og funne til å være 47km! snakkar om pinleg bommert... det positivet er at eg gjekk min lengste dagsmarsj nokon sinne, sannsynligvis med den tungaste sekken eg har hatt nokonsinne. det får meg i det minste til å føle meg litt barsk... fleire bilete frå turen fin de her: